18 Ocak 2012 Çarşamba

Yazmak insanı gerçekten rahatlatıyor. "Bunu neden böyle yaptın, Neden?" veya "Salak mısın sen?" diye bilgiçlik taslayanlar olmayınca kendini daha hissiz hissediyorsun. Hayatındaki tek derdin boş bir şeymiş gibi davranıyorsun. Evet bir süre sonra gerçekten öyle olacak. İyi de, insan bazen unutmak istemiyor... 
hep kendisiyle olmasını istiyor. Baktığı kızların gözlerini oymak mesela, hala o hakka sahipmişçesine. Çünkü yanında bir tek onu istiyorsun. Anladın mı şimdi?
-Hayır...
Doğru, sen değişmedin. Senden çok değiştin diye ayrılıp binlerce ayrılık kokan söz yazamadım. Söylediğin her şeye inandım. Biliyorum yanlış yaptım ama kusura bakma. Yalancılık dalında ödül bile alırsın. Nasıl yapıyorduk? Gözlere bakıp 'Seni seviyorum.' derken içimizden o inanmış görüntüye bakarak kahkaha mı atıyorduk? Bana göre değil bunlar. Ben en iyisi terk edilen kızı oynayayım.